Docieplanie domu wełną mineralną i styropianem

Wełna powinna być nasączona preparatem hydrofobowym, który zmniejszy jej nasiąkliwość. W systemach dociepleń nie stosuje się mat wełnianych, a jedynie płyty grubości 8, 10, 12 cm.

W systemach ociepleń stosuje się styropian samo-gasnący FS odmiany nie mniejszej niż 15 (gęstość 15 kg/m3). Najczęściej są to płyty z krawędziami bocznymi profilowanymi do łączenia na wpust i wypust oraz na zakład. Do ocieplania powinien być stosowany styropian sezonowany przez minimum osiem tygodni, w przeciwnym razie skurcz wtórny płyty nastąpi już po przyklejeniu go na ścianę. po przyklejeniu jej na ścianę.

Pierwszą czynnością, jaką wykonujemy w docieplaniu metodą lekką mokrą, jest precyzyjne wypoziomowanie listwy startowej, czyli odpowiednio wyprofilowanego kształtownika z blachy aluminiowej szerszego o 5 mm od grubości materiału izolacyjnego.

Najczęściej montujemy ją na linii pokrywającej się z cokołem budynku, przykręcając do muru śrubami z kołkami rozstawionymi co ok. 30 cm. W narożach listwy startowe przycinamy pod kątem 45 stopni, ale tak, aby pomiędzy nimi pozostała szczelina o szerokości od 3 do 5 mm. Następnie wykonujemy izolację termiczną z frezowanych płyt styropianowych. Grubość izolacji powinien obliczyć architekt. Płyty o wymiarach 50 x 100 lub 60 x 120 cm przyklejamy do ściany na zaprawę klejową. Jeśli mur jest równy i wykonany z lekkich materiałów (np. betonu komórkowego), to zaprawą klejową pokrywamy całą powierzchnię płyty, używając pacy zębatej o wymiarach zębów 10-12 mm.

Płyty styropianu układamy bardzo starannie i ciasno na tzw. „mijankę”, czyli z przesunięciem o pół długości płyty. Nie dopuszczamy, by pomiędzy nimi pozostała zaprawa klejowa, ponieważ jest to równoznaczne z powstaniem mostka termicznego.

Zalecane jest dodatkowe kotwienie płyt w miejscach narażonych na większe ssanie wiatru, czyli w narożach budynku oraz w pobliżu otworów okiennych i drzwiowych (pasy o szerokości 1 m). Robimy to za pomocą kołków rozprężnych z tworzywa sztucznego. Następnie wzmacniamy powierzchnię styropianu siatką z włókna szklanego (o oczkach 3-5 mm i gramaturze ok.160g/m2) wtapiając ją między dwie warstwy zaprawy. Kolejne pasy, siatki, łączymy ok.160 g/m2), wtapiając ją między dwie warstwy zaprawy.

Kolejne pasy siatki łączymy na zakłady szerokości ok. 15cm. Naroża otworów wzmacniamy, przyklejając pod kątem 45 stopni dodatkowe pasy siatki o wymiarach min. 30 x 30 cm. Dookoła okien mocujemy profil przyokienny z fabrycznie wtopionym pasem siatki. Krawędzie płyt izolacyjnych wokół otworów zabezpieczamy profilami narożnikowymi z włókna szklanego lub blachy aluminiowej z zamocowaną siatką.

Gdy nośna warstwa podkładowa zwiąże i wyschnie, przystępujemy do nakładania jednego z czterech rodzajów tynków cienkowarstwowych:

- tynki akrylowe – mają postać gotowej do użycia masy wykonanej na bazie spoiwa polimerowego; nie są paro przepuszczalne i dlatego doskonale nadają się do pokrywania styropianu;

- tynki silikonowe – także w postaci gotowej masy (spoiwem jest żywica silikonowa); charakteryzują się większą paro przepuszczalnością od tynków akrylowych, ale również są bardzo dobre do ochrony elewacji styropianowych;

- tynki mineralne – w postaci suchej mieszanki rozrabianej z wodą bezpośrednio na placu budowy; mają dobrą paro przepuszczalność i dlatego znajdują zastosowanie głównie w systemach ociepleniowych z wełną mineralną;

- tynki silikatowe, inaczej nazywane krzemianowymi – mają postać gotowej do użycia masy; są paro przepuszczalne, używa się ich razem z wełną mineralną.

Warstwa tynku mineralnego powinna mieć grubość 2-5 mm, a pozostałych rodzajów 1,5-3,5 mm. Masę nakładamy równomiernie na całej powierzchni ściany.

Aby prace przebiegały sprawnie, musimy zaopatrzyć się w odpowiednie narzędzia i materiały:

- wełna mineralna lub styropian

- kształtownik z blachy aluminiowej

- śruby z kołkami

- zaprawa klejowa

- siatka z włókna szklanego

- tynk

- kielnia

- paca

- szpachelka

- kuweta

- profile narożnikowe z siatką